De Grote Recessie begon enkele jaren vóór 2008, toen de eerste tekenen verschenen in 2006, toen de vastgoedprijzen begonnen te dalen, en de Federal Reserve in augustus 2007 reageerde op de hypotheekcrisis door $24 miljard aan financiële liquiditeit in het banksysteem te injecteren. In oktober 2008 keurde het Amerikaanse Congres een reddingsplan voor banken goed, dat momenteel bekend staat als het Troubled Asset Relief Program.
In februari 2009 stelde president Obama een economisch stimuleringspakket van 787 miljard dollar voor, waarmee de wereld zou worden behoed voor een wereldwijde depressie. In dit artikel geven we een overzicht van de cruciale gebeurtenissen van de recessie van 2008.
المحتويات
Hoe heeft de hypotheekcrisis de recessie veroorzaakt?
Het Amerikaanse ministerie van Volkshuisvesting waarschuwde in november 2006 dat het aantal nieuwe bouwvergunningen voor woningen 26% lager was dan het voorgaande jaar. Op dat moment was het mogelijk om de subprime-hypotheekcrisis te omzeilen, maar de regering-Bush en de Federal Reserve realiseerden zich de ernst van de indicatoren niet. Ze negeren de inversie van de obligatierentecurve. Ze geloofden dat een sterke geldhoeveelheid en lage rentetarieven zouden helpen obstakels te vermijden waarmee de vastgoedsector te maken zou kunnen krijgen. Ze realiseerden zich niet hoe banken zo afhankelijk waren geworden van derivaten, dat wil zeggen contracten die hun waarde ontlenen aan een ander actief. Banken en hedgefondsen verkochten elkaar activa in de vorm van derivaten, door hypotheken gedekte effecten, die effectief werden gedekt door subprime-hypotheken.
Deze leningen met een hoog risico werden aangeboden aan leners die hoogstwaarschijnlijk in gebreke zouden blijven. De banken boden hen deze leningen aan tegen lage rentetarieven. De rente voor deze leningen, die als ongelooflijk goed werd omschreven, werd later verhoogd. De huizenprijzen daalden na het verhogen van de rente op leningen. De wanbetaling op deze leningen veroorzaakte de hypotheekcrisis. De daling van de huizenprijzen in 2007 was eigenlijk een indicatie dat de hypotheekcrisis al was begonnen.
Banken verkochten meer door hypotheken gedekte waardepapieren dan gedekt konden worden door veilige hypothecaire leningen. Maar ze voelden zich veilig om default swaps voor deze leningen te kopen. [مقايضة التخلف عن السداد (CDS) هي مشتق حيث يدفع البائع تأمينًا للمشتري حال تخلف المقترض عن سداد القرض].
Maar toen de markt voor door hypotheek gedekte effecten crashte, hadden verzekeraars niet genoeg kapitaal om houders van default swaps te dekken. Als gevolg hiervan ging de gigantische verzekeringsmaatschappij, American International Group, bijna failliet voordat de federale overheid tussenbeide kwam om het te redden.
Deze financiële catastrofe verspreidde zich snel buiten de vastgoedmarkt en breidde zich uit naar de banksector, wat leidde tot de ineenstorting van enkele bankreuzen en banken die als “moeilijk te falen” werden beschouwd, waaronder Lehman Brothers en Merrill Link. Wat uiteindelijk leidde tot de verspreiding van de crisis op wereldschaal.
2007: De Federal Reserve deed niet wat nodig was om een recessie te voorkomen:
In april 2007 kondigde de Federal Reserve aan dat de federale agentschappen voor financiële regulering kredietverstrekkers zouden aanmoedigen om overeenstemming te bereiken over de herstructurering van leningen.
De alternatieven omvatten het omzetten van de lening in een hypotheek met vaste rente met kredietadvies aan de kredietnemers. Banken die met kredietnemers in lage-inkomensgebieden hebben gewerkt, kunnen CRA-voordelen ontvangen.
In september 2007 begon de Federal Reserve met het verlagen van de rente. Tegen het einde van het jaar had de rente 4,25% bereikt. Maar de Fed verlaagde de rente niet met voldoende snelheid en snelheid om de markt te kalmeren.
Recessie gebeurtenissen:
Juli 2007: Het begin van de recessie
De hypotheekcrisis bereikte de gehele Amerikaanse economie in het derde kwartaal van 2007, nadat het BBP met 2,1% was gedaald.
Maar voor vroege waarnemers was de eerste indicator in oktober 2006, toen de vraag naar duurzame goederen lager was dan in 2005, waardoor een vertraging op de vastgoedmarkt dreigde. Deze orders zijn een indicatie van de richting van het BBP.
Augustus 2008: De scherpe daling van Fannie en Freddy:
Hypotheekgiganten Fannie Mae en Freddie Mac werden in de zomer van 2008 getroffen door de subprime-hypotheekcrisis. Het faillissement van door de overheid gesteunde hypotheekverzekeraars betekende een verdere ineenstorting. De regering-Bush kondigde aan dat de staat de twee bedrijven volledig zou controleren om instorting te voorkomen.
September 2008: beurscrash
Op 29 september 2008 stortte de aandelenmarkt in en de Dow Jones Industrial Average daalde 777,68 punten in de dagelijkse handel. Het was de grootste beurscrash tot 2018. De belangrijkste reden voor deze crash was de afwijzing door het Congres van het reddingsplan voor banken.
Hoewel een beurscrash tot een recessie zou kunnen leiden, was de recessie in dat geval al begonnen en maakte de beurscrash de situatie veel erger.
Herstelinspanningen:
oktober 2008:
Op 3 oktober 2008 werd een reddingsplan voor banken opgesteld ter waarde van 700 miljard dollar. Het congres creëerde het Troubled Asset Relief Program, waarmee het Amerikaanse ministerie van Financiën in moeilijkheden geraakte banken kon redden. De minister van Financiën leende 115 miljard dollar aan banken in moeilijkheden door aandelen te kopen.
De Bank Deposit Insurance Corporation verhoogde de verzekeringslimiet tot $ 250.000 per rekening. De federale overheid stond de Bank Deposit Insurance Corporation toe om in 2009 naar behoefte een beroep te doen op federale fondsen, waardoor de vrees voor faillissement werd weggenomen.
Februari 2009: stimuleringspakket van $ 787 miljard
Op 17 februari 2008 heeft het Amerikaanse Congres het herstel- en herinvesteringsplan goedgekeurd. Dit plan van 787 miljard dollar maakte een einde aan de recessie. Het plan omvatte $ 212 miljard aan belastingverlagingen en $ 575 miljard aan uitgaven, waaronder $ 311 miljard voor nieuwe projecten, zoals onderwijs, gezondheidszorg en infrastructuurontwikkeling.
Op 18 februari 2009 kondigde Obama een plan van $ 78 miljard aan om te helpen een einde te maken aan de faillissementen voor houders van slechte leningen. Dit plan is bedoeld om 7-9 miljoen huiseigenaren te helpen achter te blijven met hun betalingen. [لا تسمح معظم البنوك بتعديل القرض حتى يُفوّت المقترض ثلاثة دفعات]. Het plan ondersteunde banken die hun leningen herstructureerden. Het plan slaagde er echter niet in de banken te overtuigen hun beleid te wijzigen.
Maart 2009: Lancering van de opstalverzekering
Het Home Insurance Scheme is een initiatief van de regering-Obama om huiseigenaren te helpen afscherming te voorkomen. Een van die regelingen was het Affordable Home Owners Refinancing Program. Het is ontworpen om de woningmarkt te stimuleren, waardoor tot twee miljoen kredietwaardige huiseigenaren kunnen herfinancieren en profiteren van de lage hypotheekrente. Maar de banken kozen alleen de beste, meest betrouwbare kandidaten.
De rol van banken in het langzame herstel:
Augustus 2009: Aanvraag tot wijziging van de lening
Tot augustus 2009 gingen banken door met het proces van inbeslagname van onroerend goed op de eigendommen van houders van niet-renderende leningen, waardoor de hoop op economisch herstel werd getemperd. De afscherming had voorkomen kunnen worden door de leningen te herstructureren, maar de banken weigerden deze stap, wat de uiteindelijke winst van de banken zou schaden. Het recordaantal faillissementen – 360.000 in juli – maakte de zaken nog erger voor Amerikaanse banken en gezinnen. Het aantal reserveringen voor onroerend goed in juli was het hoogste sinds onroerendgoedinformatiebedrijf Realty Track begon met het registreren van gegevens, 32% hoger dan in 2008.
De executiecijfers bleven stijgen en meer dan de helft van de gevallen was in 4 staten: Californië, Arizona, Florida en Illinois. Californische banken hebben hun hypotheekreserveringsafdelingen versterkt, anticiperend op meer woningverliezen. Daarom vroeg de regering-Obama de banken om hun herstructureringspercentage voor leningen tegen november 2009 te verdubbelen.
Oktober 2009: Banken lenen geen geld meer
De werkloosheid piekte op 10% in oktober 2009, het slechtste niveau sinds de recessie van 1982. In een jaar tijd gingen ongeveer 6 miljoen banen verloren. Werkgevers namen alleen uitzendkrachten aan vanwege hun bezorgdheid over de economische situatie. Maar de gezondheids- en onderwijssectoren bleven groeien.
Een van de redenen waarom het herstel vertraagde, was dat banken geen geld uitleenden, waarbij de kredietverlening aan de 4 grootste banken van Amerika met 15% is afgenomen: Bank of America, JPMorgan Chase, Citigroup en Wells Fargo. Volgens een analyse van de Huffington Post van gegevens van de federale overheid hebben de vier banken tussen april en oktober 2009 $ 100 miljard aan commerciële en industriële leningen verminderd en leningen aan kleine bedrijven verminderd.
De kredietverlening is bij alle onderzochte banken met 9% gedaald ten opzichte van oktober 2008. Maar het uitstaande saldo van alle leningen steeg met 5%, waardoor banken meer leningen verstrekken aan minder. Banken zeiden dat het aantal in aanmerking komende kredietnemers is gedaald als gevolg van de recessie. Terwijl bedrijven zien dat banken de leennormen hebben aangescherpt. Als we goed kijken naar het aantal potentiële hypotheken in 18 maanden, hebben banken contant geld opgepot voor toekomstige opzeggingen. Met andere woorden, banken hadden $ 1,1 biljoen aan overheidssteun.
Bank of America beloofde president Obama in december 2009 dat het de kredietverlening aan kleine en middelgrote bedrijven in 2010 met $ 5 miljard zou verhogen. Maar dat gebeurde pas nadat het de kredietverlening in 2009 fors had verminderd.
Waarom laten we de banken niet failliet gaan?
Veel mensen zijn nog steeds boos dat 350 miljard dollar aan belastinggeld is gebruikt om de banken te redden. Velen beweren dat er geen toezicht was op hoe het geld werd gebruikt, dat de banken het geld niet nodig hadden en dat het werd uitgegeven als bonussen voor leidinggevenden. Anderen beweren dat banken niet moeten worden gered voor het nemen van slechte en hebzuchtige beslissingen, en dat als we banken failliet laten gaan, ze alle waardeloze activa zullen afschrijven. Andere bedrijven zullen de goede activa komen kopen en de economie zal sterker zijn, met andere woorden, laat het kapitalisme zijn werk doen.
Dat is in feite wat voormalig minister van Financiën Hank Poulsen in september probeerde te doen met Lehman Brothers. Het resultaat was marktpaniek en een wedloop om veilige middelen. Dit dreigde de financiële stroom naar grote en middeninkomensbedrijven te stoppen. Het probleem had niet kunnen worden opgelost zonder de hulp van de overheid.
De meeste middelen van de overheid werden gebruikt om de nodige activa te creëren die de banken in staat stelden een biljoen dollar aan verliezen af te schrijven. Het probleem is dat andere banken niet genoeg middelen hebben om deze banken te kopen. Zelfs Citigroup, een van de banken waarop de regering rekende om anderen te redden, had een reddingsoperatie nodig om te overleven.
Als de grote banken failliet zouden gaan, zou de Amerikaanse economie zonder financieel systeem komen te zitten, wat mogelijk de Grote Depressie zou veroorzaken.
Waarom deed Obama niet meer om de recessie te beëindigen?
President Obama had niet alleen te maken met een recessie voor de midterms. Hij lanceerde Obamacare, dat zwaar bekritiseerd werd. Hij steunde de Dodd-Frank Wall Street Reform Act, waarbij nieuwe wetten van de Federal Reserve werden aangenomen om een nieuwe bankcrash te voorkomen en het banksysteem conservatiever te maken. Als gevolg hiervan lenen banken niet meer uit zoals ze vroeger waren, omdat ze het geld aanhielden, om te voldoen aan regelgeving om hun schulden af te schrijven. Bankleningen aan kleine bedrijven waren essentieel voor het creëren van nieuwe zakelijke kansen.
Derivatenrisico’s:
Een van de belangrijkste oorzaken van de crash is de afschaffing van wetten die derivaten reguleren. Derivaten zijn zo complex dat degenen die ze hebben gemaakt ze niet volledig begrepen. Banken verkochten hypotheken zo snel als derivaten op de markt door dat ze zich immuun voelden voor alle risico’s, waardoor ze steeds riskantere leningen aangingen.
De extreme pogingen van banken om meer door hypotheken gedekte waardepapieren te verkopen, duwden de vastgoedmarkt in een zeepbel. Deze derivaten waren bedoeld om de liquiditeit in de economie te vergroten, maar ze dreven de huizenprijzen en schulden in oncontroleerbare aantallen.
Welke invloed heeft de reddingsoperatie op ons gehad?
De Dodd-Frank Act maakte een einde aan de paniek bij de banken, liet de rentetarieven terugkeren naar hun normale niveau en maakte leningen mogelijk. Als de kredietmarkt niet was teruggekeerd, zouden bedrijven niet in staat zijn geweest om het kapitaal te verkrijgen dat nodig is om hun dagelijkse activiteiten te runnen.
Zonder deze wet zou het voor mensen onmogelijk zijn geweest om de nodige goedkeuringen te krijgen om een hypotheek of zelfs een autolening af te sluiten. Zelfs de banken die hun hypotheekrente opnieuw instelden, zagen een grotere winstsprong dan ze zouden hebben gehad als ze door zouden gaan met het hypotheekbeleid, en de Grote Recessie zou een depressie zijn geworden.
Uiteindelijk gaf dit ons meer hoop, omdat we veel hebben geleerd over hoe de economie werkt, en we zijn slimmer geworden in het managen ervan.
Hoe lang duurde de Grote Recessie?
De Grote Recessie duurde 18 maanden. Dit is de langste economische recessie sinds 1960. Vóór de Grote Recessie duurde de recessie gemiddeld zo’n 11 maanden.
Hoe veranderde de omvang van de bankreserves na de Grote Recessie?
Bankreserves zijn de hoeveelheid contant geld die banken op voorraad houden. De Federal Reserve verhoogde de vereisten voor de reserves van banken, met name voor banken met een aanzienlijke invloed in het banksysteem, omdat banken meer kapitaal moesten aanhouden, wat de stabiliteit van het banksysteem zou verbeteren.
Lees ook:
Wat is erger, economische depressie of economische recessie?
Geschiedenis van de Grote Depressie
Vertaling: Nur H Ogli
Bewerking: Manal Tawfiq Al-Dhalli